“Ik blijf een Schot, maar door de vele fijne jaren hier ben ik ook een Almeerse geworden”

Caroline

ROOTS: Schotland

Hier terecht komen begint met een klein avontuur.
Drie maanden lift ik met mijn man door Europa.
Eenmaal thuis in Schotland fantaseer ik samen met hem over wonen in Amsterdam.
Dan ziet mijn man een advertentie in de krant.
Voor een baantje in een appelmoesfabriek komt mijn man in Nederland terecht.
Hij houdt het maar een week vol, maar het zet wel in gang dat we verhuizen.
Ik volg hem met onze baby en peuter.

Op een dag gaan een aantal kinderen uit de buurt een tuin in.
Er staat een pruimenboom, waar ze flink van plukken.
Een Marokkaanse man komt aanstormen en spreekt de kinderen er kwaad op aan.
De hele buurt is in rep en roer.
“Hoe durft die buitenlander zo tekeer te gaan tegen de kinderen? Dat kan toch niet!?”
Het is zijn boom, natuurlijk mag hij daar wat van zeggen.
Ik word er verdrietig van.
Ik ben ook ‘die buitenlander’, maar ik val niet zo op.
Als hij er ‘Nederlands’ uit had gezien, had niemand er een woord over gerept.

Uiteindelijk kom ik met mijn gezin in Almere terecht.
Mijn dochter gaat voor zes maanden terug naar Schotland als au pair.
Maar nu, na twintig jaar, ze zit er nog steeds.
En lijken de rollen omgedraaid.
Samen met mijn man fantaseer ik nog wel eens over het wonen op andere plekken.
Maar we komen altijd tot de conclusie dat we hier willen blijven.
Ik blijf een Schot, maar door de vele fijne jaren hier ben ik ook een Almeerse geworden.

 

“I’ll always be Scottish, but after the many, fine years we’ve spent here, I’ve become an Almeran too”

ROOTS: Schotland

Coming here all started as a bit of an adventure.
My husband and I had hitchhiked across Europe for three months.
Back home again in Scotland, we fantasised about perhaps living in Amsterdam some day.
He saw a job advert in the paper.
It was for work in an apple sauce factory.
He only lasted there a week or two, but it put the wheels in motion for us to move here.
I followed him with a baby and a toddler.

There was one time, we had been here for years now, some kids, including ours entered a garden in the neighbourhood.
There was a lovely plum tree in there and they were all picking the plums.
A Moroccan man came out and started shouting at the children.
The whole street was up in arms.
“How dare that foreigner speak to our children in this way? We’re not having this!”
It was his tree! Of course he had every right to do so.
This made me very sad at the time.
We too are foreigners, just not quite as noticeably so.
If he’d looked ‘Dutch’, nobody would have said a word about him shouting at the kids.

Eventually, me and my family ended up in Almere.
After finishing school, our youngest went to Scotland to be an au pair for six months.
Twenty-two years later, she’s still there.
Everything’s back to front now, with her there and us here, just like we did to our parents.
My husband and I are always imagining what it’d be like living elsewhere.
Then we decide, again, we want to live here, we’re not moving.
I’ll always be Scottish, but after the many, fine years we’ve spent here, I’ve become an Almeran too.