Vanuit Apeldoorn rijd ik bij Nijkerk de N301 op, en wanneer ik even later de brug gepasseerd ben, ligt de polder voor me open. Groen, weids, fris. Ik draai de weg af naar rechts, en daarna met een grote bocht naar links, het bos in. Nou ja … bos, de bomen zijn nog jong! Toch staan ze al gekromd, door de westenwind die hier ruim spel heeft. Zoals altijd heb ik hier het rijk voor mij alleen, op een enkele tegenligger na. Ik nader het water en de Eemmeerdijk. Even later torenen de windmolens boven mij uit, die hier onlangs zijn neergezet. In pasteltinten, zachtroze, geel, groen. Ik moet er nog steeds aan wennen, deze veranderde aanblik van het landschap.
Ik rijd snel, ik heb haast om in Almere te komen. Mijn ouders wachten op mij met koffie, en het is al bijna 11 uur. Aan mijn linkerzijde golft nu het Gooimeer, de zon doet het water glinsteren, een zilveren zee. Ik laat mij verlokken en zet de auto aan de kant, op een van de parkeerplaatsen langs de weg; ik moet toch even van dit ogenblik genieten. Ik draai het raampje open, de lente waait mij tegemoet, de lucht is vol witte wolkenvegen. Er zeilen een paar boten in de verte. Wat een betoverend uitzicht!
Ik stap uit, steek de weg over en loop langs de dijk omlaag. Zijn dat al pinksterbloemen, daar beneden? En die gele, die ken ik niet! Over de stenen klauter ik tot vlak bij het water om er een paar te plukken. Mijn moeder is zo dol op wilde bloemen.
Het is vele jaren later, de bomen zijn groot gegroeid en tot een echt bos geworden. Hoe vaak ben ik deze route al gegaan? De dijkweg, de windmolens, waaraan ik nu zo lang gewend ben. Â Alleen, met mijn man, met mijn kinderen; zij gingen af en toe zelfs op de fiets!
Weer ben ik op weg naar Almere, drie van mijn broers en zussen wonen er, ik verheug me altijd om er heen te gaan. En weer houd ik even stil langs het Gooimeer, dat vol donkere plekken is. Nu jagen er wolken boven, in een grauwe lucht, er dreigt regen. De zomer is al lang voorbij. Vanachter mijn autoraampje kijk ik naar de bewegingen van het water. Zoals mijn ouders dat jarenlang gedaan hebben, vanachter hun raam aan de Achterwerf, en vanaf hun heerlijke balkon. Heel veel dierbare uren heb ik er doorgebracht.
Ik start de auto, en draai de rijbaan op, de weg naar Almere…
Een stukje van mijn hart gaat daar.
Carla, 31 maart 2018
Carla is lid van Sripta Manent