We zijn op zoek naar een huis.
Het plan is om in de weekenden in verschillende steden te logeren en dan op Funda te kijken hoeveel kans we hebben.
Zo zijn we op een gegeven moment in Haarlem.
De mensen lijken er een beetje vast te zitten, misschien omdat ze er al zo lang wonen.
We rijden via de Flevopolder terug.
Een nieuw stuk land.
Zonder kerk, zonder oorlog, zonder verleden.
Met ruimte om te dromen.
We lopen er rond, zien mooie huizen en het water.
Iemand ziet ons en zegt:
“Kom maar even bij mij binnenkijken!”
Een heel welkom gevoel.
In Haarlem vallen er drie huizen binnen ons budget.
In Almere wel vijftig.
Zo komen we er uiteindelijk terecht.
Ik visualiseer mijn toekomst.
Als je iedere dag een stap neemt in die richting, dan kunnen zelfs de meest grote en dwaze ideeën werkelijkheid worden.
En dat doel is niet altijd heel precies of nauwkeurig.
Maar als je weet welke kant je op wil en je blijft onderweg en ermee bezig, dan ben je er op een dag.
Dat is hoe ik in het leven sta.
Toen ik ging studeren, werd ik enthousiast over een Spaanse architect.
Als ik daar toch eens voor zou kunnen werken, dacht ik.
Maar het is totaal out of my league!
Een half jaar werk ik aan een Engels CV en portfolio van mijn studieprojecten.
Ik stuur uiteindelijk een sollicitatiebrief.
Enige tijd later krijg ik antwoord.
“Kom morgen maar langs bij mijn bureau in Parijs.”
Heb het een jaar volgehouden om daar te werken.
Het onmogelijke kun je dus gewoon mogelijk maken.
En soms weet je niet hoe of krijgt het een andere vorm dan je zou kunnen bedenken.
In mijn werk speelt dat ook een rol.
Steeds meer leer ik dat ik mijn dromen moet volgen.
Ook als er geen geld voor is.
Wel fijn dat mijn vrouw daar ook mee kan leven.
Dan is “alles is mogelijk” een hele geruststellende gedachte.
Mijn vrouw had in onze favoriete straat, met uitzicht op de weidse polder, allemaal briefjes in de bus gedaan met hoe graag we daar willen wonen.
Eén van die briefjes kwam terecht bij een stel dat een hekel had aan makelaars.
Zij waren heel blij dat ze hun huis aan ons konden verkopen.
Zo zie je dat als je dromen deelt met iedereen en met de kosmos, dan kan het zomaar realiteit worden.
We wonen er 17 jaar.
OP een dag staan we in een winkel voor goede wandelschoenen.
Ik ga even apart zitten en check de site van de gemeente en zie dat het perceel wat we willen, maar reeds is vergeven, zojuist onverwachts weer vrij is gekomen.
Terwijl zij met schoenen in de weer is.
“Laten we vanavond een mailtje sturen”, zeg ik.
Mijn vrouw: “Nee, we doen het gelijk!”
Op de iPad in de winkel mailen we.
De naam was er nog niet, maar het klopt van alle kanten.
We kunnen ons eigen huis gaan bouwen aan de Toekomststraat.
Als architect ben je steeds bezig met ruimtelijke projecten in de toekomst.
Je luistert naar de wensen van je opdrachtgevers, je projecteert en visualiseert.
Daar geef je een vorm aan en dan neem je mensen mee op avontuur.
Als je eenmaal iets visualiseert dan realiseert het zich ook, van droom naar realiteit.
Het is de eerste keer dat we in iets wonen wat ik zelf heb ontworpen.
De stip op de horizon wordt nu werkelijkheid.
Het geeft wel een kick.
Voldoening.
Ik ben in mijn eigen toekomst aangeland.
En die toekomst wordt mijn dagelijks heden.
En uiteindelijk mijn verleden.
—
Dit verhaal is van Gert-Jan
