“Ik liet mijn cultuur achter voor de liefde”

Sylvia

ROOTS: Mexico

In 1988 kwam ik naar Nederland.
Mijn man uit Nederland kon namelijk niet aan het idee wennen om in Mexico te wonen.
En ja… Als je verliefd bent, geef je alles.
Ik liet alles achter. Familie, taal, vrienden, gewoontes en eigendommen.
Ik liet mijn cultuur achter voor de liefde.

Het eerste jaar was moeilijk: koud, nat, donker.
En geen mens met wie ik kon praten.
Dus maakte ik me hard om de Nederlandse taal te begrijpen en te kunnen leren.

Ik was één van de eerste inwoners van Almere.
Dat maakte dat ik met mijn buurtbewoners sneller en hechter in contact kwam.
Omdat we allemaal in hetzelfde schuitje zaten.
We organiseerden straatfeesten en zagen elkaars kinderen opgroeien in de nieuwe stad.
Op een nieuw stuk land: een zeebodem van zand, schelpen en gesteente.
Een trein in de verre verte.
Het was een bijzonder uitzicht.

In 1991 stierf mijn man.
Het was de bedoeling om terug te keren naar Mexico.
Maar dat kon ik niet.
Ik kon het huis waar ik nog zo de liefde van mijn man voelde, niet verlaten.
De buren hielpen me in deze periode van rouw.

Ik kon een baan vinden in Enkhuizen.
Mijn werkgever stelde voor dat ik daar zou komen wonen.
Maar dat liet ik niet zomaar gebeuren.
In Almere lagen inmiddels al mijn wortels. Diep gegrond.

 

“I left my own culture behind, for love”

ROOTS: Mexico

I came to the Netherlands in 1988.
My Dutch husband just couldn’t settle, living in Mexico.
When you’re in love… well, you just go with the flow.
I left it all behind.
Family, language, friends, customs and possessions.
I left my own culture behind, for love.

The first year was really hard.
Cold, wet and dark.
Not one single person around that I could speak to properly.
I steeled myself to learn to speak and understand Dutch.

I was one of the first inhabitants here in Almere – a pioneer.
This meant I really got to know my neighbours sooner, and better.
You’re all-in the same boat, you know?
We organised street parties and watched each others kids grow up in the new town.
A complete new piece of land: basically the bottom of the sea, all sand and seashells and gravel.
Maybe a train, way, way in the distance.
It was a strange sight.

My husband died in 1991.
The intention was to go back to Mexico.
But I just couldn’t do it.
I just couldn’t leave the house where I could still feel my man’s love.
The neighbours helped me through the period of mourning.

Then I found a job in Enkhuizen.
My boss suggested I go and live there.
But I just couldn’t do it.
All my roots were here now.I have deep foundations here.