Zo’n 30 jaar geleden woonde ik in Amsterdam. En ik besloot, dat ik weer een vrouw wilde hebben. Zoals dat ging in die dagen plaatste ik een 1 in 3 advertentie. Een goede tekst moest ik wel verzinnen om op te vallen tussen die vele pagina’s van mannen, die een vrouw zochten. Dat kon ik wel en ik ontving ruim 60 sollicitaties. Veel brieven melden zo ongeveer, dat ze ook een man zochten met vermelding van een telefoonnummer zonder dat ik veel meer te weten kwam van de afzendster. Dat scheelde al weer een stuk. De mooiste brief kwam uit Rotterdam, zo’n drie kantjes vol geschreven. Maar ik besloot het eerst dichterbij te zoeken, dat leek me een stuk makkelijker om elkaar te leren kennen. Ik kreeg een spannende relatie in Amsterdam. Het was een boeiende vrouw met wie ik veel meemaakte. Maar we verschilden wel veel en er waren ook regelmatig conflicten. De laatste dag samen was een Koninginnedag, die we samen doorbrachten waarna ik met ruzie wegging. Toen kreeg ik ook nog een flinke schade aan mijn auto door een paaltje, dat er op gewone dagen niet stond. Dat was een akelig toeval waardoor ik besloot daar niet meer terug te komen.
Na een avontuur in Leiden tenslotte toch naar Rotterdam. Ik had haar wel direct eens gebeld en contact gehouden. Ze was leuk aan de telefoon, maar ik kreeg wel steeds het gevoel, dat ze niet echt geïnteresseerd was en dat ze bij de telefoontjes eigenlijk helemaal niet wist wie ik ook al weer was. Op een dag toch op weg. Vlak bij Rotterdam kwam ik door en probleem met de auto bij een benzinestation terecht waar ik de WW belde. Toen ik haar belde om de situatie uit te leggen ging het zo raar aan de telefoon, dat ik veel zin kreeg om direct weer naar huis te gaan. Eigenlijk was het puur toeval, dat ik toch maar besloot door te rijden. Een jaar later kon ik een groter appartement huren en trok ze bij me in om uit te proberen of we samen konden leven. We gingen op zoek naar een koophuis met als eerste gedachte het Gooi. Maar iedere keer, dat we een huis bezochten was er van alles wat tegenviel. Tenslotte hadden we toch bijna een huis gekocht. Uiteindelijk ketste het in de onderhandelingen af op
de kosten voor het overnemen van de luxaflex. Niet zo heel toevallig, want later bekenden we elkaar, dat we er toch nog niet zo zeker van waren of het wel zou gaan met ons. En zo werd het Almere. De filmwijk werd ontwikkeld met een buitenexpositie van de Bouwrai. Daar zaten veel interessante huizen tussen waar we uit konden kiezen en het bleek een voordeel te zijn, dat ze nog gebouwd moesten worden want er was nog niets te zien waar we op af konden knappen zoals in het Gooi steeds gebeurde. En dus kwamen we 1992 thuis in Almere.
Als je iets toevalt moet er toch ook iemand zijn, die gegooid heeft.
De volgende stap werd De Velden. Op een dag in het weekend liepen we binnen in het Gemeentehuis om dit nieuwe project te bezichtigen. En daar was een huizentype, dat perfect leek voor ons vooral omdat er maar 1 verdieping was en mijn vrouw door knieproblemen problemen had met trap lopen. We schreven ons in en toen was het afwachten hoe de loterij zou verlopen. Er waren 100 aanmeldingen voor de 20 huizen van dit type. De notaris trok briefjes uit zijn hoge hoed en bij het één na laatste huis hadden wij prijs. Weer stond het toeval aan onze kant. Ik zeg wel eens “Als iets je toevalt moet er toch ook iemand zijn, die gegooid heeft.” In 1999 werd De Velden ons nieuwe thuis.
Na mijn pensioen begon ik pas echt thuis te raken in Almere door het op de fiets te verkennen. Overal fietste je door het bos. Het Farfler pad en Blanchardpad door het Kromslootpark. Ook naar het Oosten, Farflerpad en Kesslerpad. Aan de andere kant van de snelweg het Sturmeypad langs Atlantis , overal fietste je door het bos. Een speciale route verzonnen om naar de C-1000, nu Jumbo te gaan voor boodschappen, die niet het kortst was, maar veel bos had, Markenpad, Pedersenpad. Ook een route naar de Oostvaarders met een maximum aan bos via het Betonpad langs de Manege, het Derkinderenpad en het Decemberpad. Daar had ik een speciaal bankje waar ik rustte, wat dronk en kersen at en dan mijn vrouw belde om te zeggen, dat ik er bijna was. Zij vertrok dan met de auto om dan samen een salade te eten bij de Oostvaarders. Heel toevallig, vaak kwamen we precies tegelijk aan. Een speciaal project werd mijn doel. Weten jullie hoeveel bruggetjes Almere heeft? Ik nog niet. Maar ik ga ze allemaal op de foto zetten. Even een paar van 1 tochtje. Kent u de Westbrug, de Uitbrug, de Boerderijbrug, de Groenbrug, de Paalbrug, de Canadabrug, de Vrijbrug, de Bosbrug, de Gildebroederbrug, De Polderbrug en de Bobbelbrug? Of in een ander gebied de Handbalbrug, de Tollenbrug, Verstoppertjesbrug, Touwsrpingbrug of de Bokspringbrug. Daarnaast een 2e project, alle fietsknooppunten. Weet u waar knooppunt 99 is ? Zo raakte ik helemaal thuis in Almere.
Maar nu? Het bos is weg. Op eigenlijk alle routes waar ik vanaf mijn huis door het bos fietste is alles of het meeste verdwenen. Er komt nog iets heel anders bij. Iemand waarschuwde me, dat als we ouder werden het openbaar vervoer van belang zou worden. Maar dat hebben we niet in De Velden. Waar in 1999 nog een bushalte zou komen staat nu een Albert Heijn. Dat lijkt wel een ziekte. Ik moet Almere maar eens vanuit een ander gezichtspunt bekijken. Waar is nog veel bos? Waar vandaan fiets ik prettig naar de Oostvaarders? Of ergens anders in het land? Nee, Almere zal ik wel niet verlaten. Maar het wordt tijd om een andere plek te zoeken om opnieuw thuis te komen in Almere.
Piet Jan Andree
Scripta Manent
