Ik ben één van de eerste 500 bewoners.
Naast mijn nieuwe baan op de Ark krijg ik er ook een huis bij.
Er is veel saamhorigheid.
We moeten alles samen oprichten, van zangkoor tot vereniging.
Mijn liefste wens is om moeder te worden.
Ik hoop en bid en wens en droom.
En die wens, die komt uiteindelijk uit.
Elke avond pak ik de hand vast van mijn man als we samen in bed liggen.
‘Dank dat ik moeder mocht worden’, denk ik dan.
De voorkant van mijn huis is het contact met het straatje.
Het is zo gebouwd dat we elkaar zien als we naar ons werk gaan.
Of als we de vuilnisbakken wegzetten.
Langzaam zie ik de dingen verschuiven, terwijl ik aan het snoeien ben in mijn tuintje.
De eerste bewoners worden ouder.
Kinderen gaan uit huis.
Mensen overlijden.
Jonge koppels trekken in.
Een nieuwe buurvrouw die zwanger is.
Die ik een paar maanden later – vanuit mijnzelfde tuintje – zie haasten met haar vriend naar de auto. En weer wat later zie lopen, maar dan met zijn drie.
Langzaam gaan we van wat ik nog hardnekkig het dorp blijf noemen, naar een grote stad.
Als er iets verschuift dan vernieuwt er ook iets.
Het vaste wordt losgewrikt.
Er komt dan ruimte voor iets anders, als je dat tenminste durft.
Op een dag woon ik alleen in mijn huis.
Ik zou wel iemand willen ontmoeten.
Hoeveel mensen zouden hier rondlopen, die dat ook zouden willen?
Misschien zou er een teken moeten zijn om het te kunnen zien.
Een pen achter het oor, bijvoorbeeld. Of een ander kleur winkelmandje tijdens het boodschappen doen.
Een wezenlijk iets.
Een systeem, zonder dat het dwangmatig wordt.
Ik word grijzer en de tuin wordt soms iets te veel.
Ik ben meer bij mijn gevoel aan het komen.
Als ik vroeger liep, wilde ik altijd verder zijn.
Nu leer ik dat ik hier wil zijn.
Ook met lopen.
Mijn voet hier neerzetten; in mijn gedachten hier zijn.
En niet daar verderop waar ik nog niet ben, waar mijn voeten nog niet zijn.
Ik geloof steeds meer in de Hawaïaanse gezondheidsleer.
Ze zeggen dat alles wat we tegenkomen door de dag heen, komt vanuit onze eigen mind.
De toekomst als heel wezenlijk ding.
Ik zit de Lifestyle Almere te lezen.
Een artikel over mensen die makkelijk geld kunnen missen, trekt mijn aandacht.
Ik hoop en bid en wens en droom.
De volgende dag ga ik wandelen met een vriendin.
Ze vertelt me dat ze een grote erfenis heeft ontvangen en vraagt of ik één van haar goede doelen wil zijn.
Het geeft me de kans om een grote droom in vervulling te laten gaan: varen langs de Noorse kust.
Ik ben er nog vol van.
Hoop, bid, wens en droom.
Toekomst begint in je eigen mind.
—
Dit is het verhaal van Willy.
