Drieënhalf jaar geleden, Heerhugowaard.
Ik voel me opgesloten tussen de dunne muren van mijn huis.
Ik wil meer mogelijkheden, meer kansen en wil mijn dromen na kunnen jagen.
Ik wil weg.

Ik kijk en kijk, maar kan niets vinden.
Den Haag, Utrecht, Amsterdam.
Maar ik kijk niet in Almere, want daar staat een groot rood kruis doorheen.

Ik zoek en zoek.
En dan ineens zie ik een huis.
Een huis in de slaapstad, ‘waar je niet dood gevonden wilt worden’.

Met de auto rijd ik via de brug, via Pampus, via het groen het huis tegemoet.
Als ik naar binnen loop, denk ik: ik hoef niet meer verder te kijken.
Dit is mijn huis.
Zo veel licht.
Witte wanden van vier meter hoog.
Een lichtstraat over de hele breedte van het huis.
Een vide waar het nog eens twaalf meter omhoog schiet.
En boven al, ruimte tussen mijn muren en die van mijn buren.
Een centimeter of tien.
Vrij in een rij noemen ze het.
Zou het genoeg zijn?
Mijn broertje snelt zich naar de buren links, mijn zusje belt aan bij rechts.
Ik pak mijn installatie uit en begin te spelen.

De tonen klinken.
Ze vullen de ruimte.
Mijn ruimte?

Ik speel piano vanaf mijn 7de.
Als een relatie stopt, begin ik met eigen liedjes schrijven.
Ik doe een SPW-opleiding, krijg een baan, maar krijg dan plots ook de kans om fulltime pianist te zijn in een hotel.
Het is fantastisch.
Het is wat ik wil.
De twee maanden proeftijd vliegen voorbij.
Op de laatste dag krijg ik te horen dat ik geen vaste aanstelling krijg.
Een klap in mijn gezicht.

Ik besluit voor mezelf te gaan werken.
ZMPer, Zelfstandige Met Piano.
Ik wil spelen voor de kwetsbaren, mensen die net buiten het normale vallen.
Ik wil iets voor ze kunnen betekenen.
“Jij moet de sociale kant helemaal niet op gaan!”
“Jouw autisme is jouw handicap.”
“Het is een te onzeker bestaan.”
Ik luister niet.

Er is zoveel meer mogelijk als je jezelf bent en de ander jou in jouw waarde kan laten.
Ik ga uit van mijn eigen kracht en dat maakt me trots.
Dat had ik vroeger nooit durven dromen.

Plots zie ik mijn broer en zusje staan en stop ik met spelen.
En?
Niets, hoor ik ze zeggen, we hoorden niets.
Er verschijnt een glimlach op mijn gezicht.
De vrijheid om te creëren en musiceren wanneer ik dat wil, dankzij tien centimeter lucht.

Almere geeft me de mogelijkheid, de kans, om mijn droom na te leven.
Ik ga hier niet meer weg.

—
Dit is het verhaal van Mark.