Een echte Almeerse dat ben ik en ik heb er helemaal niets voor hoeven doen. Behalve geboren te worden.
Zo’n 26 jaar geleden verhuisden mijn ouders van Hilversum naar Almere. De voornaamste reden was dat ze een huis wilden met een tuin en dat was in Hilversum financieel gezien niet mogelijk. Zodoende kwamen ze terecht in Muziekwijk met nog meer jonge gezinnen die uit allerlei windstreken van het land kwamen. Iedereen was nieuw en iedereen vond het spannend. Allerlei nieuwe dingen die voor het eerst opengingen. Een nieuwe supermarkt, huizen aan de overkant en een nieuwe peuterspeelzaal. Mijn oudere broer ging als 2-jarige peuter naar de opening van de peuterspeelzaal de Harlekijn (inmiddels heeft deze peuterspeelzaal allang een nieuwe naam en andere eigenaar). Weldra zal mijn broertje kennismaken met iets heel spannends: hij zou een zusje krijgen!
Op 5 oktober 1993 om 23:00 uur was het dan zover en werd ik geboren. Helaas, bleek ik wat lichamelijke ongemakken te hebben en werd ik, 5 dagen oud, opgenomen in het Flevoziekenhuis. Een aantal jaren met veel operaties en ziekenhuisopnames volgde. Gelukkig waren de buurtbewoners uit onze straat een grote steun. Zo maakte een buurvrouw van een aantal huizen verderop tientallen vissticks speciaal voor mij. Jammer genoeg, heb ik ze niet kunnen eten. Door alle operaties was ik zo misselijk dat alles te zwaar op mijn maag viel. Toch blijf ik het een supermooi gebaar vinden.
Toen het eenmaal tijd was voor de basisschool bleek algauw dat ik de reguliere school uit de buurt niet kon volgen. Blijf ik altijd jammer vinden, want ik had het super gevonden om dezelfde school te volgen als mijn broer. Gelukkig konden we thuis en buiten met elkaar spelen en ben ik soms weleens mee geweest als hij weeksluiting had.
Afijn, ik ging uiteindelijk naar de Bombardon, speciaal onderwijs, in Filmwijk. Een school waar ik met gemengde gevoelens op terugkijk. Het was hartstikke fijn dat ik naar school kon blijven gaan in Almere, want de andere keus was Mytylschool de Trappenberg in Huizen en dat stond gelijk aan elke dag met de taxi te moeten en ik heb zeker ook hele leuke mensen ontmoet. Zowel juffen/meesters als klasgenoten. Jammer genoeg, waren er ook mindere kanten zoals dat de klas grotendeels bestond uit drukke jongetjes met ADHD en ik paste daar gewoon niet zo goed tussen. Begrijp me niet verkeerd: het waren lieve jongetjes met wie ik veel heb gespeeld, maar ik was gebaat bij een rustige omgeving en soms was de Bombardon niet de rustige plek die ik nodig had. Wat er nog bij kwam, was soms de wat ruwere aanpak van de leiding. Soms kwam er een jongen met een petje alleen de school in en hij had al straf, omdat hij een petje droeg. Zo nu en dan leken de juffen en meesters ook veel moeite te hebben met al die verschillende ‘uitdagingen’. Iemand met klompvoeten zoals ik kon niet zo hard rennen en dan kan kon de gymmeester mij nog zo aanmoedigen. Als iets lichamelijk onmogelijk is: zoals hard rennen of mooi springen op de bok… dan is het soms echt onmogelijk. Jammer dat ze dat soms te laten hebben ingezien.
Naast dit alles waren er natuurlijk ook de leuke dingen: dankzij juf Sandra die ik gelukkig vijf jaar als vaste juf heb gehad dat taal echt mijn ding was. Waar ik moeite had met rekenen en lastig door de blokken kwam, ging ik als een trein door de taalboeken en ik haalde groot plezier uit de creatieve taalopdrachten.
Wat ook top was, waren de kinderfeestjes: de Bassie en Adriaan show, het heksenfeestje bij Pampus Hout, Ballorig en nog veel meer. Wat ben ik al die jaren verwend en wat was het gezellig. Na de feestjes was het tijd om de feestvierders weer naar huis te brengen en dat liet gelijk zien hoe groot Almere was. Er was een vriendinnetje die in Seizoenenbuurt woonde, er was een vriendje die in Kruidenwijk woonde, een vriendinnetje die in Literatuurwijk woonde en ga zo maar door. Gewapend met twee auto’s brachten mijn ouders ze allemaal weer veilig thuis.
Mijn eigen thuis veranderde toen we in 2002 van de Muziekwijk verhuisde naar de Faunabuurt. Voor school maakte het niet zo heel veel uit (mijn moeder bracht me elke dag), maar ik moest wel afscheid nemen van alle leuke mensen uit de buurt.
Zoveel plezier als ik had in de Muziekwijk, heb ik de Faunabuurt niet meer gehad. Toch zie ik het huis van mijn ouders nog steeds als mijn tweede huis en voel ik me erg fijn. Vanaf het moment dat ik chronisch ziek werd en de ziekenhuisopnames weer een prominente rol gingen spelen in mijn leven ging ik het begrip ‘thuis’ zelfs op een andere manier bekijken. Thuis waren er geen witte jassen, thuis had ik een kamer voor mezelf alleen, thuis werden er geen naalden of slangen in me gestoken, thuis stond mijn eigen bed, thuis daar was Wes (mijn lieve hond.) en ga zo maar door. Het ‘ik mis thuis’ gevoel was nog het ergste als het ziekenhuis in een andere stad stond, want hoe vreemd het ook klinkt: zolang ik in het Flevoziekenhuis lag, was alles wel te doen. Mijn ouders namen soms wat lekkers mee uit de stad en we mijn vader heeft me zelfs een keer (illegaal) de stad ingenomen. Plus het Flevoziekenhuis heeft lekkere banken in de hal staan wat nog een soort van gevoel van thuis gaf. Ik zeg zeker niet ‘ik wil opgenomen worden in het Flevoziekenhuis’ (mijn god asjeblieft niet), maar als het moet, is dat voor een echte Almeerse als ik wel te doen.
Een echte Almeerse: ja zo kan ik mezelf denk ik wel betitelen. Het was niet mijn bewuste eigen keus om hier te gaan wonen en je weet natuurlijk nooit wat de toekomst brengt. Zal ik mijn dagen blijven slijten in Almere? Voor nu denk ik dat het antwoord ja is. Mijn ouders wonen er, de ouders van Jeroen wonen er en ik vind het ook een leuke stad. Lunchen bij Backwerk, winkelen bij de Primark, een hapje eten bij Bregje en tot slot de avond afsluiten door een bioscoopje te pikken bij Kinepolis (waar er ook nog eens pauzes in de film zitten!).
Naast de stad heeft Almere nog veel meer moois te bieden: Almeerderstrand, de mooie bossen en natuurlijk lange goed begaanbare fietspaden (meestal dan). Almere is voor nu mijn stadje en ik ben trots om te zeggen dat het echt als mijn thuis voelt.
Dit is het verhaal van: Daniëlle Amelsbeek
Lid van: Scripta Manent
