Thuis in de Nikéstraat

Heemskérk, daar komt Angela van Moorst vandaan. Ze benadrukt de klemtoon op de tweede lettergreep, opdat de toehoorder niet vergeet hoe het behoort te worden uitgesproken. Toch woont ze alweer de helft van haar leven in Almere en voelt ze zich thuis in ’s Neerlands grootste groeikern. Ze vraagt ons of ze nu een Heemskérker is of een Almeerder. Daar is maar een antwoord op mogelijk. Officieel ben je en blijf je Heemskérker van geboorte, maar Almeerder zijn is een gevoel. Een gevoel dat iedereen toekomt, die Almeerder wil zijn.

Op haar vijfentwintigste kwam Angela naar Almere, samen met haar man Richard. Ze zegt: “Ik hoefde niet weg uit Heemskérk, maar mijn man komt uit Huizen en woonde en werkte daar en ik werkte toen in Amsterdam. We woonden parttime samen in Heemskérk. Op den duur ben je al dat gedoe zat en het is het uiteindelijk fijner en praktischer om samen in de buurt van Huizen te gaan wonen. In onze ogen was de keuze beperkt. Het zou Almere, of Amersfoort worden.” “Waarom werd het Almere?”, vraag ik. Angela antwoordt: “In 1992 was er een BouwRAI in Almere in de nieuw aan te leggen Filmwijk. We vonden het een prachtig project en we kochten een huis in de George Formbystraat.”  Als we vragen wie George Formby was, vertelt ze dat het een acteur was in stomme films. Ze neemt een slokje van haar koffie en vervolgt haar verhaal over haar Almere.

“We hebben tien jaar in de Filmwijk gewoond, maar wilden graag  een huis met een garage. Op een dag belde een vriendin, die in de Vrijdagstraat in Almere-Buiten woonde. Ze vertelde in tranen dat haar relatie uit was en dat het huis moest worden verkocht. Een huis mét een garage.” Angela kijkt ons breed lachend aan en vertelt verder: “Ik zei, nou meid, dan kopen wij het toch. Zoek niet verder. Zij opgelucht en wij helemaal blij met ons nieuwe huis. Na een jaar of vijf wilden we verbouwen. Een glazen serre moest er komen. We wilden het vanaf de eerste verdieping doortrekken met een uitbouw beneden. Nou, toen heb ik de gemeente leren kennen, hoor. Heel vaak in het stadhuis geweest, allemaal regeltjes en gedoe en uiteindelijk mocht het niet. Echt onzin, maar ja.”

Het gesprek buigt af naar een cynische beschrijving van de bureaucratie en de onnodige belemmeringen die dat voor hen meebracht. Zoals veelal het geval is, had ook deze medaille twee kanten.

“Omdat we vaak in het stadhuis kwamen”, zegt Angela, “zagen we de kavelwinkel en zijn we een keer binnengelopen. Daar ontdekten we prachtige kavels met houten woningen die in het Homeruskwartier zouden worden gerealiseerd. We waren erg enthousiast, maar tijdens de inschrijving waren we helaas met vakantie. Eenmaal thuisgekomen, schreven we ons alsnog in. We stonden op de derde plaats en geloofden er niet meer in en pakten de verbouwing van onze woning in de Vrijdagstraat weer op. Deze keer binnen de regels en conform eisen van de gemeente Almere.”

De verwachting van een beter vervolg dan wat Angela vertelt, hangt in de lucht, omdat ze nu immers in Almere Poort woont.

“Vlak voordat we de handtekening zouden zetten onder de overeenkomst voor de verbouwing, belde de mevrouw van de kavelwinkel op”, zegt Angela. Ze zei dat de kavel vrij was. Ik reageerde beduusd: ‘Wat zegt u?’ De vrouw aan de andere kant van de lijn moest er wel om lachen. Ik heb de kavel zonder te aarzelen direct vastgelegd, want zo’n optie kost niks. Direct daarna heb ik mijn man gebeld. Nu wonen we alweer zes jaar in de Nikéstraat in een prachtige houten woning, zoals wij dat graag willen. We hebben het huis helemaal zelf ontworpen en laten bouwen. Het is een heel ander huis dan dat in Almere Buiten, maar….we hebben nu wel een grote, glazen pui aan de achterzijde met uitzicht op het Homeruspark.”

Angela is overduidelijk een gelukkig mens. Zonder dat we het vragen, zegt ze: “Wij hebben overal in Almere met plezier gewoond en dat geldt zeker voor ons huis in de Nikéstraat.”

Op ons verzoek vertelt Angela iets meer over haar man. “Richard werkte bij AT&T”, zegt ze. “Hij werkte al die tijd nog steeds in Huizen, maar op een gegeven moment raakte hij zijn baan kwijt en kwam hij in de WW. Dat duurde gelukkig niet lang, want een oud collega belde. Die had een eigen bedrijf opgericht. Daar is Richard toen gaan werken. Het was in het begin een klein bedrijf, maar inmiddels is het veel groter. Het bedrijf zocht een grotere en beter betaalbare locatie. Ze zitten nu in Almere, een paar honderd meter van ons huis in de Vrijdagstraat. Als we daar waren blijven wonen, had hij naar zijn werk kunnen lopen, maar we blijven lekker hier. Bij mooi weer gaat hij op de fiets en als het slecht weer is, pakt hij de auto.”

Zoals een echte Almeerder betaamt, heeft ook Angela kritiek op de gemeente. “Je moet, als je zelf wilt bouwen, je huis binnen drie jaar af hebben en er in wonen”, zegt ze. “Vlakbij ons is een huis waar al zes jaar aan gewerkt wordt. Die mensen kunnen niet bouwen, besteden er geen tijd aan en wonen er nog niet. Het is een rommeltje. Daar doet de gemeente dan niets aan, terwijl de rest er al die jaren op uitkijkt. Onze buren hebben er allemaal hard aan moeten trekken om er binnen drie jaar te wonen en deze mensen worden niet aangepakt.”

Angela is nu fitness- en Spinning® instructrice. Daarvoor werkte ze op kantoor en deed administratief werk voor onder meer verzekeringen. Ze zegt: “Drie-en-een-half jaar geleden was ik opeens boventallig en dat is, achteraf gezien, het beste dat mij ooit is overkomen. Ik woog op dat moment zevenennegentig kilo en ben daarom veel gaan sporten, anders gaan eten en gaan studeren. Ze hebben mij gevraagd als instructrice en zo ben ik de Spinning® ingerold. Daarna ben ik gevraagd als fitness-instructrice. Naast dat werk geef ik ‘Bewegen voor ouderen’ in een buurthuis. Ik ben helemaal happy, vierendertig kilo lichter en topfit.” Dat is zichtbaar. Tegenover ons zit een getrainde, slanke vrouw met een zelfverzekerde blik en een ‘ingetogen’ glimlach. Haar ogen laten ons meegenieten van het geluk in haar leven.

Op de vraag wat ze van Almere vindt, antwoordt Angela: “Ik vind het een geweldig dorp. Je leert gemakkelijk mensen kennen. Ik werk als vrijwilliger in de Bieb in Poort. Angela is bijzonder actief, wat temeer blijkt, als ze vertelt dat ze zich inzet voor de stichting Abri en het G-kracht-panel. Een politiek panel voor jongeren met een beperking. Onlangs hebben leden van dit panel gedebatteerd met Almeerse politici. Ze is trots dat ze deze dingen kan en mag doen.

Angela: “Almere is prachtig. Je hoort regelmatig vooroordelen van buiten Almere. Laatst kwamen er oud collega’s op bezoek. Die hadden thuis gezegd dat ze bij kennissen in Almere gingen eten. Hun kinderen vonden het maar zielig voor ons dat wij in Almere woonden. Ze hebben geen idee, zei ik. Laat ze maar eens komen kijken, heb ik gezegd.”

Angela van Moorst is een betrokken Almeerder en voelt zich samen met Richard meer dan thuis in de Nikéstraat.

Dit verhaal is geschreven door Meander.