Mijn land valt in de jaren 90 langzaam uit elkaar.
Veel mensen komen naar hier en moeten zich zien te redden… maar dat is niet mijn verhaal.

Ik ben 16 wanneer ik hem voor het eerst spot.
Hij is 18.
Zijn oma woont in mijn geboortestad.
Hij bezoekt haar elke zomer en elke winter.
Zelf woont hij in Oostenrijk.
We beginnen elkaar steeds vaker te zien.
Maar op een dag besluit hij al zijn spullen te verkopen en te vertrekken.
Hij wil weg.
Hij wil op reis.
Hij wil naar Amerika.
Uiteindelijk komt hij niet geheel volgens plan in Nederland terecht.
Hij vraagt of ik naar hier wil komen.
En als de liefde je iets vraagt, dan doe je dat.

We genieten van de burgerlijke vrijheden en het vertrouwen in het land.
Het vertrouwen in een stad.
We besluiten te blijven en gaan op zoek naar een huis.
In Amsterdam kunnen we voor ons geld alleen een natte schuur krijgen.
In Almere vinden we een huis.
Mensen om ons heen beginnen te smeken om niet te gaan.
“Die stad is veel te saai voor jou!”
“Doe het niet!”
“Ik ken jou. Jij gaat je daar niet thuis voelen.”
Met een baby op komst vind ik verhuizen naar Almere één van de beste beslissingen, die we nemen.

Ik woon 1,5 jaar in de stad.
Ik ken niemand, behalve mijn buren.
Men ziet mij vast als een verward persoon.
Een vrouw met een baby en met allerlei wilde ideeën.
Op zoek naar waar het allemaal gebeurt.
Ik zie de stad als een vrouw, die ik aan wil kleden.
Het is hier zo mooi en zo groen en zo nieuw.
Heel anders dan de andere steden die ik ken.
Ik woon ergens waar de stad ontstaat.

Zeventien jaar later woon ik aan een plein.
Een plein, bedacht door de bewoners eromheen.
Oude mensen, kinderen, Nederlanders, buitenlanders.
We zijn met elkaar om tafel gaan zitten en gaan praten.
Een bewonersinitiatief.
De kleintjes gaan nu van zelfbedachte heuvels af met hun fietsen; ouderen kunnen schaken op de neergezette borden; jongeren spelen op het voetbalveldje.
Samen iets ondernemen.
Samen andere mensen wakker maken.
Samen dingen doen.
En dat er dan ook iets tastbaars overblijft.
Het plein is een geliefde plek.

Soms vergeten mensen wat voor toffe dingen hier gebeuren.

We kopen een kavel in Oosterwold.
Van een natte schuur in Amsterdam, naar een huis wat we – met hulp van een architect – zelf ontwerpen.
Ik heb nooit gedacht dat deze gelegenheid zou komen, maar hij is er wel.
Mijn man en ik wonen straks het grootste deel van ons leven in Nederland.
We waren het niet van plan.
Maar het gebeurde wel.

—
Dit is het verhaal van Vesna.